ได้รับเกียรติ์แบบนี้ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือโกรธดี

ผมเป็นคนที่หาเวลาไปดูภาพยนต์ยากเพราะไม่อยากแย่งหาที่จอดรถตามห้าง แต่เดือนนี้ไปดูหนังในเครือ SFX มาเรื่องหนึ่ง ตอนที่เพลงสรรเสริญพระบารมีเริ่ม ก็นึกในใจว่าทำใหม่แล้วนี่นาหรือเก่าแล้วแต่ผมไม่รู้เพราะไม่เข้าโรงหนังบ่อย ทำคลิปใหม่เสียดูดีภาพไม่แตกเป็นโมเสกเหมือนของเดิมที่ทำมาไม่ค่อยดีเท่าไรดูทีไรก็ผมบ่นทุกทีว่าภาพแตก  แต่มาสะดุดตาที่ภาพหนึ่งในนั้นว่าคุ้นๆ

กลับบ้านมาค้นภาพแล้วเทียบดู ใช่เลย.. ภาพนี้ผมถ่ายเองที่โตเกียวช่วงหลังซากุระบานเมื่อสี่ปีก่อนเอาลงให้ดูสองที่ ที่แรกห้องกล้องที่นี่แหละ ที่สองคือเว็บวีคเอ็นด์แต่มันก็สี่ปีมาแล้วนานจนคนลืม แต่ผมไม่ลืมหรอกภาพเป็นแสนใบที่ผมถ่ายตลอดชีวิตผมจำของผมได้หมดนั่นแหละ

ตอนนี้มีสามอารมณ์นะ อย่างแรกคือดีใจที่ภาพถ่ายของผมได้เป็นส่วนหนึ่งของเพลงสรรเสริญพระบารมีที่มีคนดูหลายล้านคน

อารมณ์ที่สองคือ เอเยนซี่หรือเฮ้าส์ไหนมันทำคลิปนี้หว่า คนมีอาชีพทำงานแบบนี้มืออาชีพย่อมรู้ว่าตัวเองไปก็อปปี้ภาพมาจากไหนและต้องทำอย่างไรต้องขอใครที่ไปก็อบปี้มาก่อนใช้งาน เครดิตก็มีอยู่ข้างภาพ กดอมยิ้มหลังไมค์มาขอก็ได้ถ้าผมรู้จุดมุ่งหมายผมก็ให้ใช้

แต่อารมณ์ที่สามแรงมากที่สุดคือ ภาพนี้ของเดิมสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว เป็นภาพที่ทรงงานอยู่ข้างรถแลนด์โรเวอร์ที่จอดบนสะพานไม้ สวยงามและเป็นภาพคลาสสิกที่คนจำนวนมากแขวนที่ฝาบ้านมาหลายสิบปี จะไปตัดต่อเพิ่มดีเทลเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ของภาพอีกทำไม

บ่นไปเรื่อยๆยามดึกเท่านั้นแหละ